A morte di u cane

In prima c’era un gruppu annantu à a rena

chì fidighjava ùn sò cosa. « Un cane chì crepa ! »

mughjonu i ciucci  « chì vulete ch’ellu sia. »

È l’aghju vistu puvaracciu chì ghjacia.

L’oceanu li lampava a so sciuma addossu

dicia una : “trè ghjorni ch’ellu ùn s’hè mossu

eppuru li parlemu ma ùn apre l’ochji

-u padrone hè marinaru » disse un vechjottu.

Un pilotu affaccatusi in finestra :

« stu cane more d’ùn sente a voce maestra.

Ghjust’à puntu u so batellu entre in portu ;

u padrone hè per ghjunghje, ellu serà mortu .»

Vicinu à a povera bestia sò firmatu

ma cioca ùn trennicava nè corpu nè capu,

stava ochji chjosi, paria morta in terra

u so maestru hè ghjuntu à tempu à a sera,

Vechju anch’ellu, zembu cum’è purtendu a croce,

disse u nome di u so cane in sottuvoce.

È tandu stanca, aprendu i so ochji d’ombra

guardò u so maestru è un’ultima stonda

a bestia hà trennicatu a so povara coda

poi si n’hè morta…

Livia-Maria Ciccoli

10/02/20

D’appressu à La mort  du chien, Victor Hugo