Hè tuttu dettu !

À u telefonu, a voce beruriana cum’è venuta da l’altru mondu :

-« Si tù o Sà ?

-Pensu chì sò eiu…Aspetta aghju da fidighjà in u spechju. Buuh ! Sò eiu sciappatu !!

-Mi n'infuttu chè tù mi macagni, hè u Statu chì paga a cumunicazione.

-Duve ne sì ?

-A neve sinu à u palpatoghju.

-Una campa chè tù abbia trovu ‘ssu telefonu ! Parlami di u tippu.

-Ti chjamu per què ghjustu à puntu.

-Cosa face ?

-U schì…cosa voli ch’ellu fia quì ? N’avia a brama :appena ghjuntu s’hè messu nantu. Ùn l’aghju pussutu seguità cun i mo scarpi di villa è senza schì…di tutte e manere ùn ne sò micca fà !

-Hè tuttu dettu allora.

-Tuttu dettu un cornu ! » dice Béru da i monti alpini « Ùn possu pate a neve, mi dà a picondria, sì tù mi voli crede.

-A sò, dipoi chè tù sì natu, sì contru à u biancu.

-È cosa vole dì què ?

-Nunda o amicu…un cunstatu.

-Ah !

-Contami a t’arrivata.

-Ùn mi ne parlà…una vera spedizione. Certe ingirate ed eiu plattu plattu contru à u vetru di u carru, guardendu in ghjò. O figlioli ! Vidia u viotu sottu, cun case grandi cum’è furmicule. Eppo sguilliscìa ! Mumentu datu mi sò dettu : « à San-Antoniu ùn lu rivideraghju mai più. » U mo vinu caldu di Moutiers mi cullava in bocca.

-Bò...basta cun a puesia ! Dopu ?

-Heu ! Appena pianu..stò statu abbastanza ciambuttatu nò ? Ghjunti quassù facia quasì notte…un nebbione ! Aghju fidighjatu cos’ellu facia l’ambrascu.

-È ?

-Pigliava i so bagagli, i so schì. Dopu hè andatu à l’albergu.

-Qualessu?

-Chì ne sò? Appena più in sù. Ùn aghju pussutu leghje u nome chì c’era troppu neve nantu à l’insegna.

-Dopu ?

-Sò andatu à u meiu, L’Alpes, duve avii avertutu di a mo presenza.

Sò stati bravi. Avia una camera cun vista nantu à u mare.

-Quante scimità chè tù cappii !

-A ti ghjurgu. Ci hè un ritrattu di a Costa Azura in faccia à u mo lettu. Monaco mi pare. Ùn sò micca sicuru. Dumanderaghju.

-Tamant’affare!

-A sò ma ci vole à struìssi in a vita.

-Dopu ?

-A’nstallazione s’hè fatta prestu vistu ch’ùn avia nisun bagagliu. Betu u mo caffè sò andatu à a Posta duve u to mandatu era ghjuntu. Parlendu di Posta ti ringraziu d’avè fattu u pustiglione.

-U pustiglione ?

-Infine…vogliu dì diligenza. Mi sò pigliatu apperlamanu per andà da dunnighjà à l’albergu di Bergeron. Per la miseria un caminu chì cullava ! È torna à Vignale, à viaghjà in a neve cun i mo scarpi lustrati è a so sola in coghju ! T’avertu : in casu ch’avessi da stà appena quì  mi tuccherà à cumprà l’arnesi.

-Compra.

-Ok.Pigliu nota. Bergeron hè surtitu cun dui paghji di schì.

-Dui paghji ?

-Un paghju à i pedi, l’altru nantu à e spalle. Hè corsu ver di un tiraculle ch’elli chjamanu « entre-côte » o « côte-en-pente » ùn la sò più.

-Belle-Côte ?

-Eccu. Tù sì chì sì forte in geugrafia.😎

01/05/2020

D’appressu à La fin des haricots (San-Antonio), pagine 171-72-73-74.

Editions Fleuve Noir (1967)

In memoria di u mo babbu ch'avia una cullezzione d'à pocu pressu una centinaia di San-Antonio💓

.

-